Της Μαρίας τα μακριά μαλλιά δε χάιδεψε κανείς...
Να το πεις στον πατέρα
Να το πεις στη μητέρα
Πως δε μπόρεσαν ποτέ να δουν
Τα σκοτάδια
Στης Μαρίας την ψυχή
( κ εγώ άπόψε έτσι νιωθω, σαν τη Μαρία, την ηρωίδα των "Υπόγειων Ρευμάτων)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
"Εγώ όμως ξέρω πολύ καλά ποια ήταν η Μαρία
μου το 'πε μια νύχτα σαν κι αυτή πριν φύγει μακριά"
...?
χμμμ τα σκοτάδια στην ψυχή.
Πάω να γράψω καλύτερα, για να μη μιλήσω...
φιλιά..!~
το οτι δεν της τα χαιδεψε κανεις δεν σημαινει οτι κανεις δεν τα λατρεψε...
8a bre8ei xeri na aplwsei sta mallia mas ena xadi
apalo
trufero
kai otan ta afhsei
den 8a afhsei pono...
:-)
makia mikrh mou
Horace υπάρχουν σκοτάδια στις ψυχές ακόμα κ των πιο χαζοχαρούμενων ροζ ανθρώπων.
Nina όταν λατρέυεις το δείχνεις. Είναι τόσο δυνατό το συναίσθημα που δε μπορελις να κάνεις αλλιώς. Ειδάλλως να το βράσω!
Bliss απ' το στόμα σου... αλλά κ πόνο ν' αφήσει, τουλάχιστον θα τα έχει χαϊδέψει πρώτα.
πάντως για την ιστορία..
Δεν εννοούσα αυτό
¨ΕΦυγα για να γραωω για σκοτάδια σε μια ψυχή
Φιλιά!
( αντε που θα χουμε και blog-o-παρεξηγηση... )
Σιγά μη blog-o-παρεξηγηθούμε μικρή μου μαυροντυμένη!
Φιλιά
Post a Comment