Απόψε δε θα γράψω κ για πρίγκηπες κ πεφταστέρια, ούτε για αδικοχαμένους έρωτες κ την άτιμη κοινωνία που μας περιβάλλει. Θα γράψω για στιγμές.
Γιατί υπάρχουν κάποιες στιγμές απλές κ πανέμορφες. Στιγμές που περνάς καλά κ γελάς με την ψυχή σου. Και μετά ξαφνικά όλοι σταματάνε για λίγο. Λένε πως όταν από εκεί που ακούγονται γέλια κ φωνές ξαφνικά επικρατήσει ησυχία περνά ένα φάντασμα. Ή ένας άγγελος. Ή απλά όλοι σταμάτησαν γιατί σκέφτονται τι να 'ναι αυτό που τους κάνει να νιώθουν τόσο όμορφα. Βλέπετε, έχουμε ξεχάσει πως η ευτυχία είναι μικρές απλές στιγμές. Στιγμές που το φως κ η σκιά μπλέκονται χρωματίζοντας τον καμβά. Στιγμές που γεννάνε ένα χαμόγελο, αληθινό. Από αυτά που τα βλέπεις κ θες να παγώσεις τη σκηνή κ να την τραβήξεις φωτογραφία. Ξέρεις σκηνές σαν την παλιά διαφήμιση της Coca Cola με την παρέα 20ρηδων μετά τη συναυλίαμέσα στο μετρό... Ένα πράγμα που θα γούσταρα πολύ είναι να πάρω μια Polaroid σαν αυτή της συνονόματης Penny Lane στο Almost Famous και να τραβήξω όλους μου τους φίλους φωτογραφία κ να τις κολλήσω σε ένα ταιράστιο χαρτόνι στον τοίχο. Ή μια απλή μηχανή, κ να κάνω τις φωτογραφίες μου με τους φίλους μου αφίσες σε όλο το σπίτι. Να γελάνε, να κάνουν βλακείες κλπ.
Έζησα μια τέτοια στιγμή πολύ πρόσφατα. Που ήθελα να την παγώσω, να κρατήσω το χαμόγελο. Κ μαζί μ' αυτό τη σκέψη πως έτσι θέλω να χαμογελάς πάντα.
Υπάρχουν στιγμές ακόμα πιο παράξενες. Σαν να σε περίμεναν για να τις ζήσεις. Είναι μια μικρή τοσοδούλα στιγμή που μπορεί να μην αποτελεί το νόημα του κόσμου, αλλά την απάντηση που έψαχνες σε ένα κιτρινισμένο από το χρόνο ερώτημα. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να μην ξέρεις πως να αντιδράσεις αλλά μετά το σκέφτεσαι κ λες "μα ναι, αυτό είναι" κ χαμογελάς. Αυτές τις στιγμές δημιουργείς μέσα σου μια ασυνήθιστη χαρά. Όχι την άγρια χαρά που σε πλημμυρίζει όταν τρέχεις πάνω σε μια μηχανή. Μια χαρά ήρεμη, παράξενη κ ανακουφιστική. Ένα συναίσθημα περίεργο, σαν χιλιάδες μικρές πεταλουδίτσες να πετάνε μέσα στο στομάχι σου. Αυτές τις στιγμές καταλαβαίνεις τι άνθρωπο έχεις δίπλα σου.
Μια φορά στη δευτέρα γυμνασίου σε μια εκδρομή κάναμε βόλτα με την καλύτερή μου φίλη τότε κ μου έλεγε πως οι άνθρωποι είναι σαν τα διαμάντια. Όσο περισσότερες πλευρές έχουν τόσο πιο πολύτιμα είναι. Δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι κ ούτε σκοπεύω να το ψάξω προς το παρόν τουλάχιστον. Μου φτάνει απλά που μέσα από κάποιες στιγμές καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι που είναι γύρω μου είναι αληθινά διαμάντια, ανεξάρτητα από τον αριθμό των πλευρών τους.
