Thursday, December 28, 2006

There's nothing you can do that can't be done

Πάλι δεν ξέρω τι να γράψω. Εδώ κ μέρες είναι στο μυαλό μου σκέψεις κ πάλι νιώθω ότι δε μπορώ να τις βάλω εύκολα σε μια τάξη. Μπερδεύομαι. Απολογισμός της χρονιάς που που πέρασε? Κ θέλω κ δε θέλω. Δε θέλω γιατί ακόμα κι αυτό έχει γίνει cliche, τώρα που πλησιάζει η 31η Δεκέμβρη. Απ' την άλλη όμως είναι κάποια πράγματα που θέλω να εξωτερικεύσω με αυτόν τον τρόπο. Μέσα στη χρονιά που φεύγει έζησα σκηνικά απερίγραπτα, που πάντα ονειρευόμουν από μάκρια πως θα ήταν. Το πιθανότερο είναι να μην ξαναγίνουν, αν κ δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό με στενοχωρεί. Προτιμώ να έχω αναμνήσεις από κάτι ατόφιο κ όχι από μία σκιά του που προσπάθησε να το αναβιώσει. Εξάλλου υπάρχουν δεσμοί που το κρατάνε πάντα δυνατό.
Υπάρχουν πράγματα που θέλω να αφήσω μια για πάντα πίσω μου. Όπως οι ηλίθιες ανασφάλειες μου. Που έπαιξαν καλά το παιχνίδι τους αλλά για τελευταία φορά. Αν νικήσω κ τον ηλίθιο εγωισμό μου, τότε θα είμαι just perfect (Νίκη ετοιμάσου για νέα testακια ψυχανάλυσης). Δεν θέλω να διαγράψω τις ηλιθιότητες που έκανα, γιατί όταν διαγράφεις ξεχνάς κ όταν ξεχνάς επαναλαμβάνεις. Προτιμώ να θυμάμαι τα μαθηματάκια που πήρα (κ πάλι τυχερή στάθηκα) για να έχω το νου μου.
Κατάλαβα ότι οι αληθινοί φίλοι δεν είναι αυτοί που σου λένε αυτό που θες να ακούσεις, κ ότι το να μη συμφωνεί κάποιος μαζί σου δε σημαίνει κ ό,τι δεν σε καταλαβαίνει. Κατάλαβα πως πρέπει να ακούω τη διαίσθηση μου λίγο περισσότερο κάποιες φορές, κ όταν βλέπω ότι ξαφνικά ταιριάζω τόοοοοσο πολύ με κάποιον άνθρωπο, να κοιτάω πόσο ουσιαστικό είναι. Κ ότι το πιο σημαντικό σε μια φιλία είναι να μπορείς να καταλάβεις τον άλλο ακόμα κι όταν σκέφτεται διαφορετικά από σένα. Κ είμαι πολύ περήφανη που το κατάφερα κ το ένιωσα. Κ το καλύτερο μάθημα φιλίας το πήρα από τους φίλους μου στη σχολή, ειδικά από κάποιους που για να μη με πληγώσουν μπήκαν σε μια πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία, στην οποία ήταν αντίθετοι.
Για φίλους είπα, για μοναδικές εμπειρίες είπα, τι να λείπει άραγε... αυτό που λέει η Νίνα μάλλον: ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ!!!!!!!!
Αν υπάρχει κάτι που θέλω να κρατήσω από αυτή τη χρονιά είναι το ότι ερωτεύτηκα. Γιατί? Γιατί πίστευα πως ο έρωτας με αυτή τη μορφή δεν υπήρχε πια παρά μόνο στις σελίδες του εφηβικού μου ημερολογίου. Γιατί ένιωσα ξανά έντονα (η συναισθηματική ηρεμία δε με χαρακτηρίζει). Γιατί χαιρέτησα τον πάτο κ με πρόλαβα αυτή τη φορά πριν φτάσω, γεγονός που μου έδειξε ότι μεγάλωσα! Κ γιατί πιστέυω ότι το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μου αξίζει τον κόπο. Έκανα λάθη, έφαγα τα μούτρα μου κ πονάω ακόμα. Αλλά έμαθα. Κ προσπάθησα. Κ προσπαθώ ακόμα.

Κ μετά από όλα αυτά τα ωραία νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάω για ύπνο. Κοντεύει να ξημερώσει. Α! Από το νέο έτος θα κοιμάμαι κ θα ξυπνάω φυσιολογικές ώρες! Promise!

Sunday, December 10, 2006

Με συνθήματα σκισμένα σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί

Αναρωτιέμαι γιατί να είναι τόσο άδικο? Γιατί? Γιατί δεν είμαι τώρα στην αγκαλιά σου? Δεν σε αγάπησα αρκετά? Δεν σε ερωτεύτηκα? Εγώ που προσπάθησα τόσο πολύ για σένα, που πιέστηκα, που έσπασαν τα νεύρα μου απ' την προσπάθεια να κερδίσω ένα σου χαμόγελο κ μια σου λέξη, τώρα γιατί να σε βλέπω να φιλάς άλλη?

Friday, December 08, 2006

coz everybody hurts sometimes

Πραγματικά δεν ξέρω τι να γράψω. Μάλλον ότι δεν έχω όρεξη για τίποτα. Τίποτα. Κενό. Μηδέν. Black. Έρχονται Χριστούγεννα. Αδιαφορώ. Τα φωτάκια στους δρόμους, η κλειστή πλατεία Συντάγματος λόγω της Παραμυθούπολης, το καινούριο δέντρο στο σαλόνι μου... είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν ένα κ το αυτό. Φέτος δεν ανυπομονώ για χριστουγεννιάτικα ψώνια στην Ερμού με τις κολλητές μου. Ούτε βάζω από το πρωί μέχρι το βράδυ το All I want for Christmas is you κ άλλα παρόμοια. Το σκουφάκι μου Αη Βασίλης style μάλλον θα μείνει στο συρτάρι φέτος. Κ μιας κ τον ανέφερα δε σκοπεύω να γράψω γράμμα. Ούτως ή άλλως το δώρο μου το έδωσε σε άλλο κοριτσάκι. Και τι να του ζητήσω? Να τελειώσει ο εφιάλτης? Να ξυπνήσω κ να έχει τελειώσει...

Friday, December 01, 2006

Μαύρη πέτρα

Για ΄κείνη που είχε έρθει
Ένα χλωμό Σεπτέμβρη
Μ' ένα άσπρο αμάξι
Έγνεψε ν' ανεβώ
Μ' έκανε να πιστέψω
Να βρω ζωή εκεί έξω
Δρόμο που βγάζει
Σ' ένα ανοιχτό ουρανό
Κι έριξε μαύρη πέτρα
Απ' την αρχή είπε μέτρα
Πριν να μετρήσεις τ' αστέρια δε γυρνώ
Καίγαν τα δυο της μάτια
Σα φλογερά πετράδια
Είναι για 'κείνη το τραγούδι αυτό
Για 'κείνη που είχε έρθει
Ένα χλωμό Σεπτέμβρη
Μ' ένα άσπρο αμάξι
Έγνεψε ν' ανεβώ
Μ' έκανε να πιστέψω
Να βρω ζωή εκεί έξω
Δρόμο που βγάζει
Σ' ένα ανοιχτό ουρανό
Πέρασαν καλοκαίρια
Φεγγάρια μεσημέρια
Του κόσμου η θλίψη
Μακριά μας πέρναγε
Για τέλος δε μιλούσε
Νόμιζα πως θ' αργούσε
Νόμιζα η τύχη
Αλλιώς θα το έγραφε
Κ εκείνη τώρα φεύγει
Ένα χλωμό Σεπτέμβρη
Μ' ένα άσπρο αμάξι
Σαν άσχημο όνειρο
Μ' έκανε να πιστέψω
Να βρω ζωή εκεί έξω
Δρόμο που βγάζει
Σ' ένα ανοιχτό ουρανό
Είναι για 'κείνη το τραγούδι αυτό

Monday, November 27, 2006

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι

Με ρώτησε η Νίνα πριν "Αλήθεια Ελενούκα εμείς γιατί φύγαμε από τη χώρα του Ποτέ?". Κ μετά σκέφτηκα ότι η διεύθυνση που ήθελα να δώσω στο Blog ήταν Neverneverland αλλά ήταν πιασμένο!!! Είμαι ένα κορίτσι που του αρέσουν πολύ τα παραμύθια. Κ γιατί παρακαλώ αυτό να είναι κακό? Μήπως επειδή μεγάλωσα? Χα! Δε μεγάλωσα κ ούτε νομίζω πως θα μεγαλώσω ποτέ. Είναι να το 'χεις μέσα σου το μεγαλίστικο κ εγώ σε καμία περίπτωση δεν το 'χω. Είμαι ακόμα κοριτσάκι πως να το κάνουμε. Κ μάλλον θα παραμείνω forever and ever. Είχα διαβάσει ένα άρθρο που χώριζε τις θηλυκές υπάρξεις σε γυναίκες κ κοριτσάκια. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο πάντως θυμάμαι συμμαθήτριά μου που τώρα περνιέται χαλαρά για 25άρα στο στυλ, στους τρόπους της, σε όλα. Κ εγώ παραμένω με τα starakia μου κ τα μονίμως μουντζουρωμένα με μαύρο μολύβι μάτια μου γιατί ακόμα δεν έχω μάθει να βάφομαι σαν rοck star ή έστω σαν άνθρωπος. Κοιτάω την τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια να βάψω τα νύχια μου αλλά τη στιγμή που πάει να με πάρει από κάτω σκέφτομαι ότι θα τρέξω να χωθώ κάτω από το τεράστιο πάπλωμα του παιδικού μου κρεββατιού, θα πάρω αγκαλιά τη Dorothy (το σκυλάκι μου καλέ!) κ θα περάσουν όλα. Μου αρέσει να μου λένε παραμύθια το παραδέχομαι. Ίσως γι' αυτό οι αγαπημένες ταινίες να είναι τα χαζορομαντικά Hollywoodιανά τύπου Notting Hill. Μου αρέσει το happy end, το φανταστικό, το ονειρικό. Κ κυρίως μου αρέσει να ταξιδεύω με την αχαλίνωτη όπως όλη λένε φαντασία μου. Να φτιάχνω εγώ παραμύθια κ δικούς μου κόσμους. Μπορεί να είμαι απλά ονειροπόλα ή αθεράπευτα ρομαντική (όχι με την κλασσική ξενέρωτη έννοια βέβαια- θα πάρω κάτι σε Ελύτη κ ακρογυαλιά παρακαλώ) η με 63% τάση στν παράνοια όπως έβγαλε ένα test που έκανα. Η απλά ένα κορίτσι που δε μεγάλωσε ποτέ. Όπως κ όλα τα χαμένα παιδιά άλλωστε...

Tuesday, November 21, 2006

Πριν να μετρήσεις τ' αστέρια δε γυρνώ

Μια φορά κ ένα καιρό ήταν ένα αγόρι κ ένα κορίτσι. Κ συναντήθηκαν ένα μεσημέρι σε μια καφετέρια. Τότε το κορίτσι ερωτεύτηκε το αγόρι. Όμως ήταν πολύ δειλό κ φοβισμένο κ ανώριμο για να το παραδεχτεί. Κ αντί να προσπαθήσει έκανε λάθη. Κ το κατάλαβε πολύ καιρό μετά. Όπως κ το ότι το αγόρι που είχε απέναντι της ήταν άνθρωπος (κ όχι πολύ εύκολος άνθρωπος μάλιστα) που είχε ένα δικό του τρόπο σκέψης κ μια δική του κοσμοθεωρία κ δεν ήταν δυνατόν να βλέπουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Κ πως ίσως το να πάει κ να του δώσει μια εξήγηση που αυτός ποτέ δεν ζήτησε δεν θα τον έφερνε κοντά της. Έτσι ξεκίνησε να μετράει τ' αστέρια ελπίζοντας ότι όταν θα τα μετρήσει όλα αυτός θα έρθει. Όμως το να μετρήσεις τ' αστέρια δεν είναι εύκολο. Γιατί ξεκινάς με ενθουσιασμό κ με φόρα κ κάποια στιγμή αρχίζεις κ κουράζεσαι, κ συνειδητοποιείς ότι τ΄αστέρια είναι ατέλειωτα κ το να τα μετρήσεις είναι ακόμα πιο δύσκολο από όσο το θεωρούσες. Κ το χειρότερο είναι ότι τα ίδια τ' αστέρια δεν σε βοηθάνε πάντα να τα μετρήσεις. Κρύβονται κ εσύ τα ψάχνεις. Πέφτουν την ώρα που εσύ δεν τα βλέπεις. Συνεχίζουν τη ζωή τους κ εσύ μένεις αμέτοχος. Κ κάπως έτσι φτάνεις στα όρια σου. Αλλά ποια είναι τα όρια? Κ κυρίως μπορείς να τα ελέγξεις? Εγώ νιώθω ότι μπορώ κ ακόμα κι αν δε μπορώ θα τα καταφέρω. Γιατί μπορεί να νιώθω ότι τα πλησιάζω αλλά δεν νιώθω έτοιμη να σταματήσω. Οπότε υπομονή. Ξέρω ότι θα φτάσω στα όριά μου όταν δε θα μπορώ να τα ελέγξω. Άρα αφού ακόμα μπορώ... ΣΥΝΕΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

Sunday, November 05, 2006

When you 're too in love to let it go

Πρώτη δημοσίευση κ ο ψυχικός μου κόσμος (για να μην πω όλη η μου η ζωή) αντικατοπτρίζεται στον στίχο των Coldplay που διάλεξα για τίτλο. Αλήθεια τι κάνεις όταν είσαι τόσο ερωτευμένος για να το αφήσεις να φύγει? Τι κάνεις όταν εμφανίζονται κάποια πλάσματα αυστηρώς ακατάλληλα για να ερωτευτείς κ αυτό που νιώθεις είναι τόσο δυνατό που υπερνικά κάθε λογική φωνή μέσα σου που ουρλιάζει "STAY AWAY!!!!!!!"? Και λέω πλάσματα, γιατί αυτό που εμφανίστηκε στη δική μου ζωή είναι πολύ όμορφο, παράξενο κ μοναδικό για να είναι άνθρωπος. Υπάρχουν φορές που είναι αλλού προσηλωμένος κ δε με κοιτάει κ κάθομαι κ τον χαζεύω κ σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να κοιμόταν στην αγκαλιά μου, να του χάιδευα τα μαλλιά... Κι όμως αυτός δεν είναι στη "φάση" τη δική μου. 'Η έτσι λέει. Άλλα ψάχνω εγώ κ άλλα αυτός, κ σίγουρα όχι αυτά που του δίνω. Το βλέπω, το καταλαβαίνω ότι είναι αλλού, ότι ακόμα κ αν προσπαθήσω τρελά, αυτό που θέλω δύσκολα θα το κερδίσω. I used to be really really selfish. Σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου κ όχι κ ότι κ ο άλλος, αυτός που έχω απέναντι μου είναι άνθρωπος με καρδιά, αισθήματα, εγωισμό, αξιοπρέπεια κ με διαφορετικό τρόπο σκέψης από το δικό μου. Κ αυτό πληρώνω τώρα. Τις βλακείες που έκανα κ τις οποίες πιστεύω ότι δεν έχει ξεχάσει. Όμως είμαι τόσο ερωτευμένη που νίκησα εγωισμούς κ βολέματα. Μόνο κ μόνο για να μπορέσω, εντελώς αλλαγμένη πια, να μπω στον κόσμο του. Θα μου τη δώσει όμως την ευκαιρία?