Μ' ένα χορό που δεν αντέχεις να με βλέπεις φεύγω

Έχω συναντήσει πολύ πιο ωραία αγόρια από σένα, πολύ πιο έξυπνα, καλά παιδιά κ συμπαθητικά. Κάθε φορά που συμπεριφέρεσαι σα να μην υπάρχω θέλω να βάλω τα κλάμματα. Είσαι ένας ξερόλας και δήθεν και τίποτα παραπάνω. Αλλά έχεις τις πιο βαθιές γαλάζιες θάλασσες στα μάτια σου και το πιο φωτεινό αμήχανο χαμόγελο που έχω δει. Κ αν ήμουν η πριγκίπισσα του παραμυθιού που ονειρεύομαι μόνο εσύ θα μπορούσες να είσαι ο πρίγκηπας μου.

Το άνωθι κείμενο συνεγράφη πριν πολύ καιρό. Mais mon pc etait malade, κ δεν ήθελα να το δημοσιέυσω χρησιμοποιώντας τους υπολογιστές της σχολής. Εκεί οφείλεται κ το ότι έχω τόσο καιρό να γράψω. Όταν λοιπόν η Ly διαβάζει αυτό, θα καταλάβει ότι το παρ' ολίγον κλάμα μου εκείνο το βράδυ στην κατάληψη δεν ήρθε από το πουθενά. Τέλος πάντων... το δεύτερο που είχα φυλάξει για να γράψω εδώ όταν ο υπολογιστής μου ξαναλειτουργούσε είναι μια συνέχεια σ' ένα τραγούδι που είναι από τα αγαπημένα μου, είχα πάντα όμως το παράπονο ότι ήταν πολύ μικρό...

Αγάπης φως της γης ταξίδια

Μάυρα παράξενα παιχνίδια

Στο φως του ήλιου θ' ακουμπήσω

Το καλοκαίρι να μυρίσω

Μ' άσπρο πανί θα ταξιδέψω

Μικρό κορίτσι θα σε κλέψω

Όσο αγαπάω μένω πίσω

Κι όλο μ' αφήνεος να σ' αφήσω

...

Η ομορφιά σου έχει πάρει

Λάμψη από χλωμό φεγγάρι

Του ήλιου αχτίδες σε χαϊδεύουν

Να σ' αγκαλιάσουνε γυρεύουν

Μ' άσπρο πανί θα έρθω πίσω

Στο μέρος που θα ναυαγήσω

Ν' αποπλανήσω το βυθό σου

Και να ξαπλώσω στ' όνειρό σου

...

Όσον αφορά το τώρα λοιπόν όχι δεν είμαι κ σε τρελά κέφια. Θα καταντήσω σαν αυτούς τους γεροπαράξενους που το πρώτο πράγμα που τους έρχεται στο μυαλό με την άνοιξη είναι οι αλλεργίες. Κάπως έτσι νιώθω. Ότι θέλω να κάτσω σπίτι στον υπολογιστή κ να παίζω sims μανιωδώς. Κ δεν ξέρω κ το λόγο όλου αυτού. Απλά δεν έχω όρεξη, διάθεση. Θέλω να κλείσω τα μάτια μου για πέντε λεπτά κ απλά να σταματήσω να σκέφτομαι. Να σταματήσει για λίγο να δουλεύει το μυαλό μου. Σαν να είναι όλα πολλά ξαφνικά κ να πρέπει να κάνω ΤΩΡΑ τις επιλογές μου. Ξαφνικά ξεκινάν μαθήματα. Κ η επιλογή του να πάω ή να μην πάω τι σημαίνει? Ίσως να είναι μια απλή απόφαση, που ούτε καν αυτή το παρανοϊκό μου μυαλό δε μπορεί να πάρει. Τι γίνεται όταν κάτι που μέχρι τώρα ήξερες ότι θέλεις κ έχεις επιλέξει κ γουστάρεις σε βάζει να αναιρείς πράγματα που πιστεύεις? Νιώθω ότι κανένας πια δε μπορεί να με υποχρεώσει να μπω στρατιωτάκι σε μια αίθουσα με καρέκλες σε διάταξη. Θα το κάνω όταν θέλω κ όταν νιώθω ότι μπορώ, γιατί το κάνω για μένα. Όμως... κ πάλι δε μπορείς να απορρίψεις εξ' ολοκλήρου κάτι που σου άρεσε κ σου αρέσει έτσι δεν είναι? Κ για να γίνω πιο συγκεκριμένη, είμαι σε μια σχολή που θέλω κ με μαθήματα που μου αρέσουν στην πλειονότητά τους. Κ γενικά παρακολουθούσα πάντα σε νορμάλ βαθμό. Η σχολή εξακολουθεί να μου αρέσει το ίδιο, αλλά νιώθω πως αν αύριο μπω για μάθημα, παρακολουθήσω κ τα 9 μαθήματα που έχω με τη μία, το κάνω από συμβιβασμό. Γιατί ειλικρινά δε μπορώ τώρα να ανοίξω την πόρτα, να μπω στην αίθουσα, να κάτσω κ να παρακολουθήσω. Σαν να αναιρώ τα πάντα...

Είναι κακό που θέλω να ζήσω όπως στη φωτογραφία στην αρχή του post?