Tω αγνώστω Θεώ

Χρόνια τώρα έχω πάψει να πιστεύω σε εσένα. Οι τυπικές κουβέντες που μπορεί να πω σε κάποια προσευχή είναι καθαρά θέμα συνήθειας. Δεν σε βάζω κυρίαρχο της ζωής μου. Παίζω το παιχνίδι μόνη μου ή έτσι νομίζω.
Αν όμως υπάρχεις, σε παρακαλώ, σε ικετεύω, άκουσέ την επιθυμία της καρδιάς μου για μία φορά κ λύτρωσέ με από αυτό που περνάω. Δεν ξέρω μπορεί να με προστατεύεις, αλλά άσε με να ζήσω αυτό που θέλω κι ας υποστώ μετά τις συνέπειες. Δώσε μου ένα σημάδι ότι πράττω σωστά, ένα σημάδι να συνεχίσω. Παρά τις όποιες αντιξοότητες βλέπεις πως προχωράω κ πως δε το βάζω κάτω, οπότε κάνε για μία γ*** φορά τα πράγματα λίγο πιο εύκολα. Κάνε μου το χατίρι σε παρακαλώ.
Κ αν ισχύει ότι δίνεις στον καθένα ό,τι μπορεί να αντέξει, φτάνω στα όρια μου. Έχε το υπ' όψιν εσύ εκεί πάνω...

Just like heaven

Βγήκε από το μπάνιο, μπήκε στο δωμάτιο της κ έκλεισε την πόρτα πίσω της. Πήγε μπροστά από τον ολόσωμο καθρεύτη κ άφησε την πετσέτα να πέσει. Στη θέα του γυμνού της σώματος χαμογέλασε φιλάρεσκα. 10 κατάμαυρα γυαλιστερά νύχια έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με το κατάλευκο δέρμα της. Πήρε το τσιμπιδάκι από το γραφείο διορθώνοντας τις τελευταίες ατέλειες στο πρόσωπό της, ενώ το ραδιόφωνο έπαιζε δυνατά...

you soft and only, you lost and lonely

Άνοιξε το συρτάρι κ έβγαλε τα αγαπημένα της εσώρουχα από μάυρη δαντέλα. Έβαλε το τραγούδι να ξαναπαίξει κ άρχισε να χορεύει κ να τραγουδάει με μοναδικό ακροατήριο παιδικά παιχνίδια που είχαν απομείνει στο δωμάτιο, κούκλες κ αρκουδάκια...

Show me how you do that trick The one that makes me scream" she said "The one that makes me laugh" she said

Ένιωθε πραγματικά ευτυχισμένη. Άνοιξε την ντουλάπα κ έβγαλε ένα μάυρο καλσόν κ το μάυρο φόρεμα, ένας στενός κορσές με άπειρα κορδόνια που κατέληγε σε ασύμετρο τούλι που χάιδευε απαλά τις γάμπες της. Φόρεσε κ τα μαύρα γοβάκια. Πέρασε το μαύρο μολύβι γύρω από τα μάτια της κ χτένισε τα μακριά μαλλιά της... κ ξανακοιτάχτηκε στον καθρεφτη. Ήταν πανέμορφη, σαν νεράιδα που το έσκασε από κάπου...

Strange as angels Dancing in the deepest oceans Twisting in the water You're just like a dream

Ήταν τόσο ευτυχισμένη και τόσο όμορφη. Πήρε μια κορνίζα από το γραφείο της. Η γιαγιά κ ο παππούς. Τους είχε πια συγχωρήσει που έφυγαν πριν τους χορτάσει. Πήρε τη διπλανή φωτογραφία. Ο Μάρκος πεσμένος στο γρασίδι. Ήταν μηνών όταν πρωτοήρθε, αλλά πάνε χρόνια που τα γαυγίσματά του δεν την χαιρετάνε όταν γυρίζει σπίτι. Το είχε όμως ξεπεράσει. Πήρε τη διπλανή φωτογραφία. Έξι κορίτσια αγκαλιά, με βρεγμένα μπλουζάκια στην αυλή του σχολείου αποχαιρετούσαν το γυμνάσιο. Χαμογέλασε, θυμήθηκε τα όνειρα που εκμυστηρεύονταν η μία στην άλλη. Τι κι αν δεν τα ακολούθησαν; Τι κι αν άλλαξαν; Τι κι αν κάποιες δε μιλάνε πια κ έχουν βρει άλλες παρέες; Τι κι αν όλες έχουν βρει άλλες ζωές;
Πήρε την τελευταία κορνίζα κ χάιδεψε το τζάμι, το φίλησε απαλά κ ψυθίρισε "είμαι σίγουρη πως η καινούρια κοπέλα σου θα σε προσέχει". Εξάλλου όλα πια είχαν διορθωθεί. Χαμογελώντας βγήκε έξω.

Spinning on that dizzy edge I kissed her face and kissed her head And dreamed of all the different ways I had To make her glow

Βγήκε από το δωμάτιο κ πήγε στο σαλόνι. Οι γονείς της έβλεπαν κάποια δραματική σειρά κ ήταν προσηλωμένοι, σχεδόν δεν την κατάλαβαν.
"Μαμά, μπαμπά?"
"Θα βγεις?"
"Ναι, θα αργήσω λίγο"
"Έπρεπε να το πεις στην αδερφή σου, να φύγετε με το αμάξι. Θα πήγαινε για φαγητό με τον αρραβωνιαστικό της"
"Καληνύχτα"
"Ξέχασες το ράδιο ανοιχτό"

Αλλά είχε ήδη φύγει. Μπήκε στο ασανσέρ κ πάτησε το κουμπί. Έφτασε, άνοιξε την πόρτα κ βγήκε έξω. Περπάτησε λίγο, σταμάτησε κ κοίταξε μπροστά. Έβλεπε όλη την πόλη. Το χαμόγελο της απόλυτης ευτυχίας καθρευτιζόταν στο πρόσωπό της. Πήρε βαθιά ανάσα, έκλεισε τα μάτια κ έπεσε στο κενό.

"Why are you so far away?" she said
"Why won't you ever know that I'm in love with you
That I'm in love with you"

In the sky with diamonds

Απόψε δε θα γράψω κ για πρίγκηπες κ πεφταστέρια, ούτε για αδικοχαμένους έρωτες κ την άτιμη κοινωνία που μας περιβάλλει. Θα γράψω για στιγμές.
Γιατί υπάρχουν κάποιες στιγμές απλές κ πανέμορφες. Στιγμές που περνάς καλά κ γελάς με την ψυχή σου. Και μετά ξαφνικά όλοι σταματάνε για λίγο. Λένε πως όταν από εκεί που ακούγονται γέλια κ φωνές ξαφνικά επικρατήσει ησυχία περνά ένα φάντασμα. Ή ένας άγγελος. Ή απλά όλοι σταμάτησαν γιατί σκέφτονται τι να 'ναι αυτό που τους κάνει να νιώθουν τόσο όμορφα. Βλέπετε, έχουμε ξεχάσει πως η ευτυχία είναι μικρές απλές στιγμές. Στιγμές που το φως κ η σκιά μπλέκονται χρωματίζοντας τον καμβά. Στιγμές που γεννάνε ένα χαμόγελο, αληθινό. Από αυτά που τα βλέπεις κ θες να παγώσεις τη σκηνή κ να την τραβήξεις φωτογραφία. Ξέρεις σκηνές σαν την παλιά διαφήμιση της Coca Cola με την παρέα 20ρηδων μετά τη συναυλίαμέσα στο μετρό... Ένα πράγμα που θα γούσταρα πολύ είναι να πάρω μια Polaroid σαν αυτή της συνονόματης Penny Lane στο Almost Famous και να τραβήξω όλους μου τους φίλους φωτογραφία κ να τις κολλήσω σε ένα ταιράστιο χαρτόνι στον τοίχο. Ή μια απλή μηχανή, κ να κάνω τις φωτογραφίες μου με τους φίλους μου αφίσες σε όλο το σπίτι. Να γελάνε, να κάνουν βλακείες κλπ.
Έζησα μια τέτοια στιγμή πολύ πρόσφατα. Που ήθελα να την παγώσω, να κρατήσω το χαμόγελο. Κ μαζί μ' αυτό τη σκέψη πως έτσι θέλω να χαμογελάς πάντα.
Υπάρχουν στιγμές ακόμα πιο παράξενες. Σαν να σε περίμεναν για να τις ζήσεις. Είναι μια μικρή τοσοδούλα στιγμή που μπορεί να μην αποτελεί το νόημα του κόσμου, αλλά την απάντηση που έψαχνες σε ένα κιτρινισμένο από το χρόνο ερώτημα. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να μην ξέρεις πως να αντιδράσεις αλλά μετά το σκέφτεσαι κ λες "μα ναι, αυτό είναι" κ χαμογελάς. Αυτές τις στιγμές δημιουργείς μέσα σου μια ασυνήθιστη χαρά. Όχι την άγρια χαρά που σε πλημμυρίζει όταν τρέχεις πάνω σε μια μηχανή. Μια χαρά ήρεμη, παράξενη κ ανακουφιστική. Ένα συναίσθημα περίεργο, σαν χιλιάδες μικρές πεταλουδίτσες να πετάνε μέσα στο στομάχι σου. Αυτές τις στιγμές καταλαβαίνεις τι άνθρωπο έχεις δίπλα σου.
Μια φορά στη δευτέρα γυμνασίου σε μια εκδρομή κάναμε βόλτα με την καλύτερή μου φίλη τότε κ μου έλεγε πως οι άνθρωποι είναι σαν τα διαμάντια. Όσο περισσότερες πλευρές έχουν τόσο πιο πολύτιμα είναι. Δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι κ ούτε σκοπεύω να το ψάξω προς το παρόν τουλάχιστον. Μου φτάνει απλά που μέσα από κάποιες στιγμές καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι που είναι γύρω μου είναι αληθινά διαμάντια, ανεξάρτητα από τον αριθμό των πλευρών τους.

Yours truly angry blogger

"Κάθε χρήστης του internet μπορεί να ανοίξει ένα blog. Στην πραγματικότητα έχει την ευχέρεια να γράφει τα δικά του κείμενα, τα άρθρα, τις εμπειρίες, χωρίς τους τεχνικούς περιορισμούς του παρελθόντος. Είναι τόσο εύκολο όσο το να στείλεις ένα email - και αυτό έδωσε τη δυνατότητα σε όλους όχι μόνο να επικοινωνήσουν, αλλά και να δημιουργήσουν.

Η ελευθερία του internet συγκρούεται με την προάσπιση των δικαιωμάτων δημιουργίας, τις περισσότερες φορές όχι από δολιότητα, όσο από παρεξήγηση. Οι ενδιαφερόμενοι "αντιγραφείς" θεωρούν ότι εξ αντικειμένου τα internetικά κείμενα γράφθηκαν για να μοιραστούν, και αν ο δημιουργός δεν έχει δηλώσει το αντίθετο, δεν αντίκειται στις προθέσεις του η δημοσιοποίησή τους.

Σκοπός του ask2use δεν είναι η νομική κατοχύρωση του δημιουργού, όσο η αποφυγή παρεξηγήσεων. Βασίζεται στην καλή θέληση των ενδιαφερoμένων να σεβαστούν τις διαθέσεις του δημιουργού, και να πράξουν αναλόγως. ..."

ask2use


Πνευματική ιδιοκτησία ή πνευματικά δικαιώματα ονομάζονται τα αποκλειστικά δικαιώματα των πνευματικών δημιουργών στο έργο τους

Το πνευματικό δικαίωμα περιλαμβάνει το δικαίωμα της εκμετάλλευσης του έργου (περιουσιακό δικαίωμα) και το δικαίωμα της προστασίας του προσωπικού δεσμού του δημιουργού του προς αυτό (ηθικό δικαίωμα)

el.wikipedia/Πνευματική ιδιοκτησία


Επειδή τα blogs είναι ένα καινούργιο μέσο διαδικτυακής επικοινωνίας, οι κανόνες που τα συνοδεύουν είναι ελάχιστοι, με αποτέλεσμα η κατοχύρωση του περιεχομένου τους να γίνεται ολοένα και πιο μηδαμινή. Έτσι, υπάρχουν περιπτώσεις που το περιεχόμενο των blogs αντιγράφεται, χωρίς την άδεια των ανθρώπων που έχουν διατυπώσει το κείμενο, με αποτέλεσμα δημοσιογράφοι , και όχι μόνο, να οικοιοποιούνται τα κείμενα, ξεχνώντας τον αρχικό τους συγγραφέα. Η προσπάθεια που γίνεται για να ελαττωθεί η έκταση αυτού του προβλήματος είναι αρκετά μεγάλη.

el.wikipedia/blog


Οι συνεχείς εξελίξεις στο πεδίο της τεχνολογίας αλλά και η εμπειρία από την οκταετή εφαρμογή της νομοθεσίας για την προστασία προσωπικών δεδομένων κατέστησαν αναγκαία την τροποποίηση ορισμένων διατάξεων του ν. 2472/97 για την προστασία του ατόμου από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Η παρούσα τροποποίηση συμπληρώνει άλλες που προηγήθηκαν

Αιτιολογική έκθεση νομοσχεδίου του Υπουργείου Δικαιοσύνης που κατοχυρώνει το απόρρητο των ηλεκτρονικών επικοινωνιών


Ενδεικτικά και όχι περιοριστικά δεν επιτρέπεται στους χρήστες να χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες του Pathfinder.gr για:

1. Ανάρτηση, δημοσίευση, αποστολή, μεταφορά ή χρήση άλλης μεθόδου για την εγκατάσταση περιεχομένου που είναι παράνομο, επιβλαβές, παραπλανητικό, απειλητικό, προσβλητικό, επιζήμιο, δυσφημιστικό, χυδαίο, βίαιο, υβριστικό, ρατσιστικό ή άλλως αποδοκιμαστέο, παραβιάζει την προσωπικότητα και τα προσωπικά δεδομένα άλλων, προκαλεί συναισθήματα μίσους κλπ
2. Ανάρτηση, δημοσίευση, αποστολή, μεταφορά ή χρήση άλλης μεθόδου για την εγκατάσταση περιεχομένου από άτομο που δεν έχει δικαίωμα να διαθέσει το συγκεκριμένο περιεχόμενο βάσει νόμου ή βάσει εμπιστευτικής σχέσης.
3. Ανάρτηση, δημοσίευση, αποστολή, μεταφορά ή χρήση άλλης μεθόδου για την εγκατάσταση λογισμικού ή περιεχομένου κάθε μορφής (κειμένου, εικόνας, ήχου, video, animation) που παραβιάζει οποιαδήποτε δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας οποιουδήποτε φορέα
4. Ανάρτηση, δημοσίευση, αποστολή, μεταφορά ή χρήση άλλης μεθόδου για την εγκατάσταση οποιασδήποτε αυτόκλητης διαφήμισης ή άλλου περιεχομένου προώθησης προϊόντων ή υπηρεσιών ή τρίτων δικτυακών τόπων, την αποστολή ανεπιθύμητων και μη προσκαλούμενων από τον λήπτη ηλεκτρονικών μηνυμάτων και οποιαδήποτε άλλη μορφή ανεπιθύμητης προώθησης περιεχομένου.

όροι χρήσεις pathfinder


Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα ψάξει το θέμα νωρίτερα. Αλλά παθούσα κ μαθούσα. Για να είμαι απολύτως ακριβής παθούσα όχι κυριολεκτικά αλλά στο βαθμό που είναι παθών όποιος χρήστης blog λάβει υπ' όψιν του το γεγονός. Πόσο μάλλον όταν η Horace, η Νina κ η Bliss είναι φίλες μου κ στον αληθινό κόσμο.

Για του λόγου το αληθές προ ολίγου με ενημέρωσαν η Horace κ η Nina ότι κείμενα από τα blog τους είχαν κλαπεί κ αναδημοσιευτεί στο http://stathmos-koropi.pblogs.gr

Ψάχνοντας λοιπόν βρήκα αρκετά αναδημοσιευμένα κείμενα ΑΥΤΟΥΣΙΑ μόνο με αλλαγή φωτογραφίας, όπου εννοείται ότι η ιδιοκτήτρια του blog εμφανιζόταν σαν συγγραφέας τους.

Τώρα τι να πω? Ότι αυτός που το έκανε θα έπρεπε να ντρέπεται? Αφού δεν το ένιωσε την ώρα που το έκανε, δεν έχω κ πολλές προσδοκίες... Ότι η πράξη είναι αηδιαστική κ ηλίθια από μόνη της? Ή το γεγονός ότι δύσκολα θα μαθευόταν παραγράφει το έγκλημα? Όπως είχε πει κ η Nina, δεν έχουμε blog επειδή είναι της μόδας. Προφανώς υπάρχουν κ κάποιοι που αρέσκονται στο να καπηλεύονται πνευματικές αναζητήσεις άλλων για να φαντάζει το δικό τους blog πιο μοδάτο...

Νομική κατοχύρωση όπως θα δείτε κ από τα παραπάνω link δεν υπάρχει. Αλλά κ να υπήρχε (που προσωπικά πιστεύω πως σε μερικά χρόνια θα υπάρξει) βρείτε μου σας παρακαλώ μια ηθική αποζημίωση αντάξια του συναισθήματος να βλέπεις το ημερολόγιο σου να διαβάζεται με τον πιο χυδαίο τρόπο... on-line ημερολόγιο κ ανοιχτό σε καλοπροαίρετους αναγνώστες το δέχομαι, αλλά κ πάλι λίγος σεβασμός δεν βλάπτει.

Αν κ μου αρέσει το happy end ξέρω πολύ καλά πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Αντ' αυτού προτείνω στην ιδιοκτήτρια του http://stathmos-koropi.pblogs.gr να κάνει κάτι χρήσιμο για την blog-κοινότητα δημοσιέυοντας μία λίστα με τα κείμενα που έχει ανεβάσει κ τους πραγματικούς συγγραφείς τους. Αν μη τι άλλο να την ανακαλύψουν κ αυτοί κ εμείς αυτούς. Κ μαζί με αυτή μου την πρόταση στέλνω κ τη λύπησή μου σε αυτή κ τους ομοίους της.

Stars shining right above me

I'm leaving on a jet plane

Λίγο η ζέστη, λίγο η αναμονή των διακοπών, λίγο το παιχνιδάκι της oscoul... ιδού οι 5 αγαπημένοι μου προορισμοί:


1) Νέα Υόρκη




Πολύβουοι δρόμοι, άπειρος κόσμος να τρέχει να προλάβει, μέσα σ' αυτούς κ εγώ με τεράστια μαύρα γυαλιά. καπέλο κ άπειρες σακούλες με ψώνια, όλα τελευταία λέξη της μόδας, ενώ το γραφείο μου σε ένα κορυφαίο περιοδικό με περιμένει πριν τα ξέφρενα ολονύχτια parties.


Πριν όμως κάνω την καριέρα στη Νέα Υόρκη...



2) Λατινική Αμερική





Εδώ η φωτογραφία είναι από το Μεξικό, όμως ονειρεύομαι μια μέρα να πάρω ένα σακίδιο κ μια μηχανή κ να κάνω το γύρο της...



Κ αφού τελειώσω την κουραστική περιπλάνηση



3) Άγιος Δομίνηκος, Καραϊβική





Πέραν των καθαρά προσωπικών ευσεβών πόθων που με θέλουν εκεί, θα ήθελα πολύ να νιώσω πως είναι να ζεις σε έναν επίγειο παράδεισο, με φοίνικες, cocktails, τιρκουάζ παραλίες... κ για να μπορώ να τραγουδάω I was swimming in the Carribean βρε αδερφέ!


Αλλα για να μην ξεχνάω τη γνήσια ρομαντική φύση μου...


4) Παρίσι






Ήχοι από ξυλόφωνα κ ακορντεόν στους δρόμους, ρομαντικοί ζωγράφοι στην Μονμάρτη, ευαίσθητοι συγγραφείς που ψάχνουν την πεταλούδα τους στο Moulin Rouge, απόηχοι από το Μάη του '68, μικρές Amelie που φωνάζουν "cappes, pas cappes?", τραγουδιστές στους δρόμους, ξεχασμένοι τσιγγάνοι σε οδηγούν στην Αυλή των θαυμάτων, η μυρωδιά του ζεστού γαλλικού καφέ κ του φρεσκοψημένου croissante σε ένα bistrot. σ' ένα δρομάκι κάπου πίσω απο την Παναγία των Παρισίων όπου ο Κουασιμόδος χτυπάει ακούραστα τις καμπάνες του...



last but not least κ εξίσου επιθυμητό με τους προηγούμενους προορισμούς




5) Παξοί







Πέραν του ότι είναι στο Ιόνιο, άρα υπάρχει με διάχυτη βενετσιάνικη αύρα, έχει εκπληκτικές παραλίες, πανέμορφη φύση κ χώρα, μικρό νησάκι, περπατήσιμο άνετα, τρελή ζωή, απίστευτο κόσμο - με έμφαση στους Ιταλούς φοιτητές τον Ιούλιο κ τον Αύγουστο- κ όταν έχεις τέτοια ομορφιά δίπλα σου γιατί να πας αλλού? Τέλος πάντων, το θεωρώ κορυφαίο ελληνικό νησί κ ανυπομονώ να πάω...
Εντάξει, εντάξει θέλω να κάνω δεκαπενταύγουστο με το Χριστόφορο υπάρχει πρόβλημα?

You are a splendid butterfly

Συνήθως τα κείμενα που γράφω έχουν ένα συγκεκριμένο σημείο αναφοράς. Δε σκοπεύω να αλλάξει αυτό απόψε. Απλά... απόψε θα αναφερθώ κάπου αλλού. Σε μια μαγευτική πεταλούδα με τα πιο όμορφα φτερά κ την πιο όμορφη ψυχή. Σε κάποιον που μου λείπει όχι μόνο απόψε αλλά πάντα, όχι ερωτικά αλλά ανθρώπινα. Όλοι μας, ακόμα κ οι πιο δυνατοί έχουμε ανάγκη αυτούς που μας αγαπάνε ή μας αγάπησαν κ μας το έδειξαν. Κ μπορεί να υπάρχουν πολύ λόγοι που κάποιος δεν είναι στην καθημερινότητα σου κ στη ζωή σου κ μπορεί να είναι καλύτερα έτσι αλλά δε μπορείς να μη νιώθεις το κενό κάποιες νύχτες σαν απόψε. Για έναν πρίγκηπα λοιπόν το παραμύθι μας απόψε, πολύ όμορφο κ εύθραυστο. Για έναν αληθινό πρίγκηπα, ίσως τον τελευταίο που έμεινε στη γη. Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω, όλα μου φαίνονται λίγα. Απλά είναι ο πιο υπέροχος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ο πιο γενναίος κ ο πιο γλυκός. Κ μου έχει λείψει. Όσο κι αν πιστέυω ότι δεν θα τον άντεχα κάθε μέρα όπως τότε. Κ εύχομαι να μπορέσω μια μέρα πραγματικά να είμαι κοντά του. Κ να είχα μπορέσει να το κάνω κ παλιότερα. Κ να είναι πάντα ευτυχισμένος. Το αξίζει περισσότερο από κάθε άλλο.

I still haven't found what I'm looking for

Παίρνω λοιπόν το μπαλάκι από την αγαπητή oscoul και συνεχίζω...

Εκδοχή α) Ο τέλειος άνδρας για μένα είναι όμορφος με μακριά ξανθά μαλλιά μέχρι τον κ**ο, πλούσιος με εξοχικό στην Καραϊβική και rock star!

αλλά ας περάσουμε στην εκδοχή β.

Εκδοχή β) Σε αυτή τη γη υπάρχουν πολλοί άντρες, μερικοί εκ των οποίων ιδιαιτέρως όμορφοι. Και έχω παρατηρήσει ότι οι άντρες που μου αρέσουν σοβαρά ανήκουν σε αυτή την τελευταία κατηγορία. ΟΜΩΣ... δεν αρκεί αυτό γιατί μπορεί ο άλλος να είναι κούκλος αλλά να μην σου λέει μία. Πρέπει να έχει αυτό το απροσδιόριστο κάτι, αυτή τη σπίθα στα μάτια, να μου κάνει το κλικ βρε παιδί μου. Οπότε δε φτάνει να είναι απλά πολύ όμορφος (ξανθός ή μελαχρινός δεν έχει σημασία, αν κ προτιμώ κάτι ανοιχτόχρωμο η αλήθεια είναι) τον θέλω και έξυπνο. Και πείτε με psycho αλλά και πιο έξυπνο από μένα δε θα με χάλαγε, να με "έχει" νοητικά να μη μπορώ να τον πιάσω πουθενά, να μην τον βαριέμαι... Να μη μιλάει πολύ όταν τον γνωρίσω, να υπάρχει ένα μυστήριο γύρω του που θα πρέπει σιγά σιγά να ξεδιαλύνω. Και κυρίως να με αφήσει να προσπαθήσω για να τον κερδίσω, να το παλέψω. Να τον κάνω να με ερωτευτεί όπως θα τον έχω ερωτευτεί κι εγώ. ΕΠΙΣΗΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: δε θέλω γκόμενο Λουλού, να τον σέρνω απ' τον ... κ να μου κάνει όλα τα χατήρια. Έλεος, έναν άνθρωπο με προσωπικότητα δικιά του που είχε ζωή πριν από μένα και θα έχει και μετά από μένα όπως κι εγώ άλλωστε. Οπότε τα ζευγαράκια-σετάκια παντού μαζί απορρίπτονται εκ πρωιμίου.
ΟΚ ωραία γελάσαμε αλλά για να μιλήσουμε κ λίγο πιο σοβαρά ο άνδρας της ζωής μου είναι κάποιος που θα γουστάρω τρελά το ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του, που ό,τι και να κάνει να είναι μαγεία, που ακόμα και βλακείες να λέει εγώ θα σκάω στα γέλια γιατί θα είμαι ευτυχισμένη και μόνο που τον ακούω, που θα μπορώ να κάθομαι μια ζωή να τον χαζεύω που ακόμα κι αν δεν υπάρχει από την αρχή ανταπόκριση δε θα θεωρήσω χαμένο ούτε το τελευταίο δευτερόλεπτο που ξόδεψα με τη σκέψη του.
Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως τον έχω βρει?

BLISS κ elgalla your turn ladies!

placebo in athens 2007 14/6/07!

Τα λόγια είναι περιττά. Η καλύτερη συναυλία ever... μοναδικό το συναίσθημα!

Σώπα μικρό μου κι άκουσε...

... ένα παραμύθι



Μια φορά κ έναν καιρό ήταν πολλοί άνθρωποι που μαζεύτηκαν σε ένα μικρό δωμάτιο. Κ το αποτέλεσμα εκείνης της μέρας ήταν διαφορετικό απ' ότι συνήθως.

Την επόμενη μέρα μαζεύτηκαν οι περισσότεροι από αυτούς σε ένα μεγάλο δρόμο, κι ήρθαν κι άλλοι κ κάθε μέρα ερχόντουσαν κι άλλοι. Στην αρχή υπήρχε αμηχανία αλλά μέρα με τη μέρα τα πράγματα όλο και καλυτέρευαν. Αυτοί οι πολλοί άνθρωποι ήξεραν ο ένας τον άλλον με το όνομά τους, βρισκόντουσαν κάθε μέρα, συζητούσαν τα απογεύματα κ μετά πέρναγαν μαζί τη νύχτα. Έβλεπαν ταινίες, τραγουδούσαν, χόρευαν, έπαιζαν στους δρόμους. Δεν ήταν πάντα όμορφα, υπήρχαν στιγμές που φοβόντουσαν πολύ ο ένας για τον άλλο, που φώναζαν μες το πλήθος. Κ σίγουρα δεν ήταν πάντα ανέμελα κ αθώα. Διακυβέβονταν για αυτούς πολύ σημαντικότερα πράγματα από αυτά που άφηναν πίσω τους.

Θέλει αρετή κ τόλμη η ελευθερία

Αυτά τα παιδιά, τα χαμένα παιδιά στη χώρα του Ποτέ, άλλοι τα είπαν ήρωες. Άλλοι επαναστάτες. Άλλοι ονειροπόλους. Άλλοι τα χαρακτήρισαν με ανάρμοστες για αυτό το παραμύθι εκφράσεις. Ίσως να μην ήταν τίποτα από όλα αυτά, ίσως κ όλα μαζί. Αλλά ήταν σίγουρα από αυτούς που θέλουν να ζουν κ να αναπνέουν.
Κ η αρετή κ η τόλμη των δύο τριών πρώτων που αποφάσισαν εκείνο το μεσημέρι να το ξεκινήσουν με κάθε κόστος χάρισαν σε κάποιον που απόψε τους σκέφτεται το πιο όμορφο καλοκαίρι (πέραν όλων των άλλων που χάρισαν κ όλων των άλλων στους οποίους χάρισαν...).

Ξέρεις υπάρχουν ιστορίες φανταστικές που σου τριβελλίζουν το μυαλό από μικρό παιδάκι. Που ονειρεύεσαι πως θα ήταν αν μια μέρα τις ζούσες? Κ ξαφνικά απλά τις ζεις, κ τις γνωρίζεις κ είναι ακόμα πιο όμορφες κ μαγικές άπό αυτές που άκουγες μικρός.
Ξέρεις οι πιο όμορφες αναμνήσεις είναι από καλοκαίρια κ βράδια όταν ήσουν μικρός κ έπαιζες κρυφτό κ μπάλα με τα άλλα παιδιά στη γειτονιά μέχρι τις 2. Κ ένιωθες τόσο γεμάτος. Κ μετά νοσταλγούσες αυτό το συναίσθημα μέχρι που το ξανάζησες.
Έτσι
Ξαφνικά
Χωρίς να το περιμένεις, σχεδόν από μια σύμπτωση κ ίσως κ από ανορθόδοξο αρχικό ερέθισμα.



Αν μπορούσα θα γύρναγα το χρόνο πολύ πιο πίσω για να προλάβω να αλλάξω πράγματα ώστε όταν ερχόταν να ήταν όλα τέλεια, χωρίς τα μεγάλα μαύρα σύννεφα. Αλλά αν δε μπορούσα θα ξαναγύρναγα το χρόνο τότε κ θα προσπαθούσα να αλλάξω τα άσχημα έστω κι αν ήταν κάπως αργά. Αλλά αν δε μπορούσα θα ξαναγύρναγα το χρόνο πίσω και θα το ζούσα ακριβώς όπως έγινε.


Έτσι
Ξαφνικά
Χωρίς να το περιμένεις, σχεδόν από μια σύμπτωση κ ίσως από ανορθόδοξο αρχικό ερέθισμα.

κ όλα αυτά γιατί...

Μια φορά κ έναν καιρό ήταν πολύ άνθρωποι που μαζεύτηκαν σε ένα μικρό δωμάτιο. Κ το αποτέλεσμα εκείνης της μέρας ήταν διαφορετικό απ' ότι συνήθως.




Σε μερικές ώρες θα έχει περάσει ακριβώς ένας χρόνος. Ξέρεις εσύ...
Χρόνια πολλά

Για σένα

Αυτοί που ξέρουν να πετάνε ψηλά
κάποιος μου είπε πως τρεκλίζουν στη γη
Αν η αγάπη δίνει φτερά
πες μου πώς βρέθηκα σ'αυτό το κλουβί

Έχω χιλιάδες κλειδιά που ανοίγουν καρδιές
μα δεν ταιριάζουν στην πόρτα της δικιάς μου φυλακής
Κάποιος πρέπει να με βγάλει πριν να 'ναι αργά
πρέπει να έρθεις , μόνο εσύ μπορείς....

Αυτοί που φύγαν από καιρό στα βαθιά
απ' όσο ξέρω δε μιλούν πολύ
Έχουν κάτι παλιά, σκοτεινά φυλαχτά
που όλο τα στρέφουν στην ανατολή

Είδα χιλιάδες κεριά, αναμμένες καρδιές
στην καταιγίδα μιας φοβερής σιωπής
Όλες αυτές οι στιγμές , σταγόνες μικρές
σταγόνες μιας μεγάλης βροχής ....

Αν έρθεις απόψε τη νύχτα, όλα τα αστέρια θα πέφτουν για μας .....

Είδα χιλιάδες κεριά, αναμμένες καρδιές
στην καταιγίδα μιας φοβερής σιωπής
Πρέπει να έρθεις πριν να 'ναι αργά
πρέπει να έρθεις ... μόνο εσύ μπορείς .....

(Πρέπει να έρθεις, Ξύλινα Σπαθιά)

Δυο μέρες τώρα ψάχνω ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι για σένα. Κ κατέληξα σ' αυτό. Συγνώμη που καθυστέρησα να στο δώσω. Έψαχνα να βρω κάτι που να αγγίζει το τέλειο για σένα κ για μένα.

Αν έρθεις απόψε τη νύχτα, όλα τα αστέρια θα πέφτουν για μας .....

Αν η σιωπή μου είχε φωνή αυτό θα σου φώναζε. Όμως σε φοβάμαι κ δε μπορώ. Για αυτή τη μέρα ήθελα να σου δώσω πολύ περισσότερα. 'Ομως δε με άφησες. Δέξου λοιπόν αυτό το τραγούδι σαν ένα ελάχιστο δώρο από μένα για σένα, σαν το μοναδικό δώρο που μου επέτρεψες να σου κάνω. Καλή σου νύχτα μικρέ μου πρίγκηπα.

My girl my girl don't lie to me

Αγαπητή Horace δέχομαι την πρόκληση-πρόσκληση σε αυτό το παιχνίδι χαραμίζοντας βέβαια πολύτιμες ώρες από τον μεταμεσονύκτιο ύπνο μου. Έχω να δηλ.ωσω τα εξής:

1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Μια αγκαλιά πολύ συγκεκριμένη μες τη νύχτα, κάτω από το αθηναϊκό φεγγάρι, σ' ένα μαγικό μέρος στο κέντρο της πόλης. Εννοείται ότι περιμένω να έρθει.

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Η σκέψη ότι το ξυπνητήρι μου χτύπησε πριν από δύο ώρες. Κ δεν είναι πια πρωί.

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Δε θυμάμαι. Ψέματα, θυμάμαι. Την Τρίτη στο αμφιθέατρο (μετά από πολύ καιρό) ο εκστασιασμένος Ν. μπροστά μου υπό τους ήχους της Carmina Burana!

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Μάλλον το ότι ονειροπολώ διαρκώς κ το ότι είμαι εκνευριστικά αισιόδοξη!

5) Το βασικό ελάττωμά σας;

Εγωίστρια με πολύ ηλίθιο τρόπο κ λιγάκι ανασφαλής.

6) Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια;

Πάντως όχι στα δικά μου. Σε αυτά που μπορώ να εξηγήσω με τη λογική I guess.

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Δεν ξέρω. Θα ήθελα με κάποια groupie της δεκαετίας του '7ο.

8) Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Κανείς.

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;

2, στη Νέα Υόρκη κ στη Λατινική Αμερική.

10) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Μπορώ να πω ποιητές; Καββαδίας κ Ελύτης.

11) Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα;

Την εξυπνάδα.

12) ... και σε μια γυναίκα;

Το ίδιο.

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Μάνος Χατζηδάκις. Με διαφορά.

14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντουζ;

Τα "δίχτυα" από την παράσταση του Brecht. 7 ώρες πρόβα κάθε μέρα, μια πλύση εγκεφάλου την κληρονομείς.

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Δεν το έχω διαβάσει ακόμα. Ανυπομονώ. Πάντως με είχε αγγίξει πολύ "Η αίθουσα του θρόνου".

16) Η ταινία που σας σημάδεψε;

O "Ακύρηχτος πόλεμος", "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" ίσως και το " Αγάπα με αν τολμάς".

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Δεν το έχω ψάξει κ τόσο. Leonardo Da Vincy μέχρι στιγμής.

18) Το αγαπημένο σας χρώμα;

Κίτρινο. Στη ζεστή του απόχρωση, κοντά στο πορτοκαλί.

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη ετυχίας σας;

Το ότι κατάφερα να νικήσω τα μεγαλύτερα φαντάσματά μου, φέτος, που με στοίχειωναν
από το Λύκειο.

20) Το αγαπημένο σας ποτό;

Βότκα λεμόνι και κόκκινο κρασί.

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Για τον τρόπο με τον οποίο αρχικά κυνήγησα κάτι που αγαπούσα πάρα πολύ.

22) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;

Την αχαριστία.

23) Όταν δε γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Να ακούω μουσική με τις ώρες. Κ να φτιάχνω φανταστικές ιστορίες με ευτυχισμένο τέλος.

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Να σταματήσω να νιώθω έντονα. Να πέσω σε μια απάθεια για τα πάντα κ να μη θέλω να κάνω απολύτως τίποτα.

25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πίτε ψέματα;

Στην πιο ανώδυνη. Π.χ. ήμουν για μάθημα ενώ έπινα καφέ.

26) Ποιο είναι το μότο σας;

Ζήσε κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία.

27) Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Γρήγορα κ ανώδυνα. Να μην πονέσω κ να μη γίνω βάρος σε κανέναν.

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα... χιχι πλακίτσα. Είδες υπάρχω κ έχω μια πολύ καλή εξήγηση γιατί δεν εκπλήρωνα αυτά που μου ζητούσες.

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό;

Αρκετά γαλήνια και ψύχραιμη αν κ το θεατρικό με τσιτώνει!


Αυτά από μένα. Αφήστε ό,τι έχετε ευχαρίστηση κ περιμένω τις δικές σας συνεντεύξεις αγαπητοί αναγνώστες!

Της Μαρίας τα μακριά μαλλιά δε χάιδεψε κανείς

Της Μαρίας τα μακριά μαλλιά δε χάιδεψε κανείς...

Να το πεις στον πατέρα

Να το πεις στη μητέρα

Πως δε μπόρεσαν ποτέ να δουν

Τα σκοτάδια

Στης Μαρίας την ψυχή

( κ εγώ άπόψε έτσι νιωθω, σαν τη Μαρία, την ηρωίδα των "Υπόγειων Ρευμάτων)

Βλέπω στα μάτια σου μπογιές που χρωματίζουν θάλασσες...

Γιατί όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο Peter Pan...

έχω την τύχη να βλέπω σε σένα κάτι που δεν το βλέπει κανείς

τις θάλασσες στα μάτια σου

Μ' ένα χορό που δεν αντέχεις να με βλέπεις φεύγω

Έχω συναντήσει πολύ πιο ωραία αγόρια από σένα, πολύ πιο έξυπνα, καλά παιδιά κ συμπαθητικά. Κάθε φορά που συμπεριφέρεσαι σα να μην υπάρχω θέλω να βάλω τα κλάμματα. Είσαι ένας ξερόλας και δήθεν και τίποτα παραπάνω. Αλλά έχεις τις πιο βαθιές γαλάζιες θάλασσες στα μάτια σου και το πιο φωτεινό αμήχανο χαμόγελο που έχω δει. Κ αν ήμουν η πριγκίπισσα του παραμυθιού που ονειρεύομαι μόνο εσύ θα μπορούσες να είσαι ο πρίγκηπας μου.

Το άνωθι κείμενο συνεγράφη πριν πολύ καιρό. Mais mon pc etait malade, κ δεν ήθελα να το δημοσιέυσω χρησιμοποιώντας τους υπολογιστές της σχολής. Εκεί οφείλεται κ το ότι έχω τόσο καιρό να γράψω. Όταν λοιπόν η Ly διαβάζει αυτό, θα καταλάβει ότι το παρ' ολίγον κλάμα μου εκείνο το βράδυ στην κατάληψη δεν ήρθε από το πουθενά. Τέλος πάντων... το δεύτερο που είχα φυλάξει για να γράψω εδώ όταν ο υπολογιστής μου ξαναλειτουργούσε είναι μια συνέχεια σ' ένα τραγούδι που είναι από τα αγαπημένα μου, είχα πάντα όμως το παράπονο ότι ήταν πολύ μικρό...

Αγάπης φως της γης ταξίδια

Μάυρα παράξενα παιχνίδια

Στο φως του ήλιου θ' ακουμπήσω

Το καλοκαίρι να μυρίσω

Μ' άσπρο πανί θα ταξιδέψω

Μικρό κορίτσι θα σε κλέψω

Όσο αγαπάω μένω πίσω

Κι όλο μ' αφήνεος να σ' αφήσω

...

Η ομορφιά σου έχει πάρει

Λάμψη από χλωμό φεγγάρι

Του ήλιου αχτίδες σε χαϊδεύουν

Να σ' αγκαλιάσουνε γυρεύουν

Μ' άσπρο πανί θα έρθω πίσω

Στο μέρος που θα ναυαγήσω

Ν' αποπλανήσω το βυθό σου

Και να ξαπλώσω στ' όνειρό σου

...

Όσον αφορά το τώρα λοιπόν όχι δεν είμαι κ σε τρελά κέφια. Θα καταντήσω σαν αυτούς τους γεροπαράξενους που το πρώτο πράγμα που τους έρχεται στο μυαλό με την άνοιξη είναι οι αλλεργίες. Κάπως έτσι νιώθω. Ότι θέλω να κάτσω σπίτι στον υπολογιστή κ να παίζω sims μανιωδώς. Κ δεν ξέρω κ το λόγο όλου αυτού. Απλά δεν έχω όρεξη, διάθεση. Θέλω να κλείσω τα μάτια μου για πέντε λεπτά κ απλά να σταματήσω να σκέφτομαι. Να σταματήσει για λίγο να δουλεύει το μυαλό μου. Σαν να είναι όλα πολλά ξαφνικά κ να πρέπει να κάνω ΤΩΡΑ τις επιλογές μου. Ξαφνικά ξεκινάν μαθήματα. Κ η επιλογή του να πάω ή να μην πάω τι σημαίνει? Ίσως να είναι μια απλή απόφαση, που ούτε καν αυτή το παρανοϊκό μου μυαλό δε μπορεί να πάρει. Τι γίνεται όταν κάτι που μέχρι τώρα ήξερες ότι θέλεις κ έχεις επιλέξει κ γουστάρεις σε βάζει να αναιρείς πράγματα που πιστεύεις? Νιώθω ότι κανένας πια δε μπορεί να με υποχρεώσει να μπω στρατιωτάκι σε μια αίθουσα με καρέκλες σε διάταξη. Θα το κάνω όταν θέλω κ όταν νιώθω ότι μπορώ, γιατί το κάνω για μένα. Όμως... κ πάλι δε μπορείς να απορρίψεις εξ' ολοκλήρου κάτι που σου άρεσε κ σου αρέσει έτσι δεν είναι? Κ για να γίνω πιο συγκεκριμένη, είμαι σε μια σχολή που θέλω κ με μαθήματα που μου αρέσουν στην πλειονότητά τους. Κ γενικά παρακολουθούσα πάντα σε νορμάλ βαθμό. Η σχολή εξακολουθεί να μου αρέσει το ίδιο, αλλά νιώθω πως αν αύριο μπω για μάθημα, παρακολουθήσω κ τα 9 μαθήματα που έχω με τη μία, το κάνω από συμβιβασμό. Γιατί ειλικρινά δε μπορώ τώρα να ανοίξω την πόρτα, να μπω στην αίθουσα, να κάτσω κ να παρακολουθήσω. Σαν να αναιρώ τα πάντα...

Είναι κακό που θέλω να ζήσω όπως στη φωτογραφία στην αρχή του post?

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Στ' αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις
το έργο το 'χω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε - αν σώζεται -
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ' τα κατάστιχά σας
στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε - αν σώζεται -
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε


Πριν από πολλά πολλά χρόνια, όταν ακόμα έψαχνα τους δίσκους κ τις κασσέττες των γονιών μου, βρήκα μια κασσέττα - δώρο από ένα φίλο μας με δικές του επιλογές τραγουδιών. Η κασσέττα ξεκίναγε με το παραπάνω τραγούδι. Από την πρώτη φορά που το άκουσα το αγάπησα. Όντας πιτσιρίκι δεν πολυκαταλάβαινα τι έλεγε αλλά δεν είχε κ σημασία. Στη συνέχεια έφαγα κ μια φλασιά με τον Χάρη κ τον Πάνο, οπότε αυτό το τραγούδι μπήκα για τα καλά στην dream team. Εξάλλου όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας θέλουμε να νιώσουμε λίγο επαναστάτες. Πριν από μερικές ώρες βρέ8ηκα μαζί με το Σοκολατάκι, τον Σκίουρο, την Trickle , την Κοκκινοσκουφίτσα του δάσους κ την κυρία Σκιουρίνα (ας μην τα εκθέσω on-line τα παιδιά) στο Σύνταγμα για να παρακολουθήσω την συναυλία που διοργανώθηκε χάριν των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Η συναυλία ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της πολύ καλή, κ κάποια στιγμή προς το τέλος ακούστηκε αυτό το τραγούδι, τόσο από τα μικρόφωνα όσο κ από τον κόσμο από κάτω. Πρώτη φορά ένιω8α να με αγγίζει ο κάθε στίχος του τόσο πολύ. Σαν να ήταν η απάντηση κ η επιβεβαίωση που έψαχνα. Σίγουρα οι τελευταίοι μήνες της ζωής μου δεν υπήρξαν κ οι πιο συνηθισμένοι. Άλλαξαν πολλά κ αποκτήθηκαν νέες εμπειρίες. Κ σίγουρα όταν περάσει η μπόρα θα μπορέσω κ εγώ να κρίνω πιο αντικειμενικά. Αλλά ειλικρινά αυτή τη στιγμή θέλω να βγω έξω κ να αρχίσω να το φωνάζω... συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε. Το πλοίο των ονείρων μου με πάει σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε. Έχοντας μέχρι προ ολίγου μια συζήτηση με το Σοκολατάκι, αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερα έντονης μέρας, έχω να δηλώσω τα εξής: Είμαι 20 χρονών, κ είναι απόλυτα υγιές να 8έλω να αλλάξω τον κόσμο από τη στιγμή που δε μου αρέσει. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου απαγορέψει να ονειρεύομαι κ να ελπίζω. Είμαι σε μια σχολή που γουστάρω τρελά κ θα βρω μια δουλειά που επίσης θα γουστάρω τρελά. Το αν θα παντρευτώ ή θα βαφτίσω τα παιδιά μου δεν θα μου το υπαγορεύσει κανένας. Κ αν κάποτε κάνω παιδιά δεν 8α τους μάθω να κάνουν το σταυρό τους 3 φορές τη μέρα, ούτε ότι είναι υποχρέωσή τους να κάνουν παρέλαση αν δεν το νιώθουν. Θα τους μάθω ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δυστυχώς δεν είναι τέλειος, αλλά απ' την άλλη το τέλειο είναι βαρετό. Θα προσπαθήσω να κάνω την κάθε μέρα τους ευτυχισμένη. Θα τους μάθω να ακούν τα πάντα γύρω τους για να βρουν την αλήθεια τους. Όχι να υπακούν, να ακούν, έχει διαφορά. Κ να διαλέγουν αυτό που τους ταιριάζει. Ότι η φυγή δεν είναι λύση, κ ότι μετράει η προσπάθεια κ όχι το αποτέλεσμα (κάτι στο οποίο ο μπαμπάς μου πάντα διαφωνεί).
Τέλος το τραγουδάκι επάνω αφιερωμένο σε αυτούς που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να φτιάξουν το μέλλον μου έτσι όπως ήθελα. Η δράση φέρνει αντίδραση μάγκες!

Κ τ' αστέρια να λάμπουν όλα εκεί που τ' αφήσαμε

Είχα αποφασίσει να μην μπω Internet απόψε, ώστε να μην ξενυχτήσω. Όμως ακούγοντας κάποια τελευταία τραγούδια πριν πάω για ύπνο, μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες σκέψεις.

Νιώθω ότι σιγά σιγά σε ξεπερνάω. Έχω πείσει σχεδόν τον εαυτό μου να το θέλει. Δε μου λείπεις τόσο όσο παλιά, δεν σε σκέφτομαι όπως πριν συνέχεια, σχεδόν έχω αποδεχτεί το ότι έχεις μια σχέση. Δεν κλαίω πια κάθε βράδυ, ούτε παραλογίζομαι. Έχω σταματήσει να θυμώνω κ να ουρλιάζω ότι είναι άδικο. Τουλάχιστον στην συχνότητα κ την ένταση που τα έκανα πριν. Κάποτε ήθελα να μιλάω μόνο για σένα σε όλο τον κόσμο. Τώρα δεν θέλω να μιλάω παρά μόνο σε 2-3 άτομα. Για δεύτερη φορά λοιπόν στη ζωή μου ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΙ να ξεπεράσω κάποιον που ερωτεύτηκα, επειδή δεν ήμουν ο άνθρωπος που διάλεξε στο πλάι του, βιτρίνα στη ζωή του. Κ όπως για εκείνον λέω ότι ήταν ο μεγάλος μου έρωτας στο λύκειο, έτσι σε λίγο ή πολύ, φοβάμαι ότι θα λέω κ για σένα ότι ήσουν ο μεγάλος μου έρωτας στη σχολή που πλέον έχω ξεπεράσει. Κ θα με πονάει, γιατί αναγκάστηκα να το κάνω. Δεν ήθελα. Δεν θέλω. Γουστάρω που είσαι εσύ αυτός που ερωτεύτηκα. Που είσαι εσύ αυτός που με κάνει να νιώθω έτσι. Που ακόμα κ το πιο ανεπαίσθητο χαμόγελό σου με τρελαίνει, που ότι λες - ακόμα κι όταν είναι μαλακία- μου ακούγεται τργούδι. Κ θέλω να συνεχίσω να τα νιώθω κ να νιώσω κι άλλα κ να σου δώσω τα πάντα. Αλλά δεν γίνεται. Γιατί τώρα είσαι αλλόύ κ μάλλον ποτέ δεν θα είσαι εδώ, γιατί πρέπει επιτέλους να προχωρήσω, γιατί πρέπει να κοιτάξω τον εαυτό μου κλπ κλπ κλπ Για όλα αυτά που λένε σ' αυτές τις περιπτώσεις. Επειδή σ' αγαπάνε τα λένε κ σιγά σιγά στα αυθυποβάλλουν. Κ ξέρω πως αργά ή γρήγορα θα έρθει κάποιος άλλος που μπορεί να 'ναι τέλειος κ υπέροχος αλλά δεν θα ΄σαι εσύ. Κ τα πρώτα βράδια θα κλαίω που δεν θα ΄σαι εσύ αυτός και θα ΄νιώθω πως προδίδω τον εαυτό μου. Δεν θα καθρευτίζονται οι ίδιες θάλασσες στα μάτια του, ούτε θα φωτίζεται το πρόσωπο του όταν χαμογελάει με τον τρόπο που φωτίζεται το δικό σου. Αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι ακόμα μπορώ να τα παρατήσω όλα για χάρη σου. Κ εύχομαι να μπορώ να το κάνω για πολύ καιρό ακόμα. Γιατί μάλλον έτσι είναι όταν ερωτεύεσαι...

Me and my monkey

Καιρό είχα να γράψω, οπότε το παιχνιδάκι αυτό που απ' ότι βλέπω όλοι έχουν συμπεριλάβει στα blogs τους ήταν μια καλή ευκαιρία. Δυστυχώς δεν έχω πολλούς διαδικτυακούς φίλους, κ οι λίγοι που έχω έχουν ήδη γράψει για αυτούς οπότε δεν έχω να προτείνω κάποιον. Παρ'όλα αυτά περιμένω τα comments σας κι ό,τι άλλο έχετα ευχαρίστηση!!!


1. Το αγαπημένο μου χρώμα από μικρή είναι το κίτρινο, όχι του λεμονιού, το άλλο που είναι πιο κοντά στο πορτοκαλί. Μου δίνει την αίσθηση μιας απίστευτης ζεστασιάς. Σαν να είναι 12 η ώρα, να μπαίνει το φως από το τζάμι της μπαλκονόπορτας μου κ εγώ να χουζουρεύω κάτω από το πάπλωμα.

2. Όταν είχα πάει διακοπές στην Πάρο στα 13 μου, επί 3 μέρες έτρωγα μόνο μακαρονάδες κ επέστρεψα Αθήνα με άθλιες στομαχικές διαταρχές. Παρ' όλα αυτά είμαι αμετανόητη μακαρωνού, τι να κάνουμε?

3. Οι φίλοι μου στο σχολείο με φώναζαν φαρμακόγλωσσα. Οι φίλοι μου στη σχολή με φωνάζουν σοκολατάκι. Δες πως αλλάζουν οι καιροί...

4. Αποφάσισα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος στην Α' γυμνασίου, κ στην ουσία δεν το εγκατέλειψα ποτέ. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι 3 προηγούμενες επιλογές μου έίναι τρία από τα επαγγέλματα στα οποία θα ήμουν εντελώς ακατάλληλη: γιατρός, δασκάλα και πηρυνικός φυσικός!!!

5. Η πιο ευτυχισμένη κ όμορφη στιγμή της ζωής μου ήταν το καλοκαίρι, όταν ένα πρωί είδα το αγόρι που μου άρεσε να κοιμάται κ πήγα και του χάιδευα τα μαλλιά κ το πρόσωπο γιατί ήταν ώρα να ξυπνήσει. Κ το πιο μαγικό είναι ότι την ονειρευόμουν μήνες αυτή τη σκηνή, αλλά μέχρι κ λίγες μέρες πριν συμβεί φαινόταν επιστημονική φαντασία.


Αυτά τα λίγα από μένα!

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ (1971)

Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο

Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

II
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική
Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούςΝα μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

V
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά
Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης
Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια

Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.

VI
Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά της θάλασσας
Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί
Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς τον Παράδεισο!

VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.


Υπάρχουν κάποια ποιήματα, κάποια τραγούδια, κάποιες ταινίες που για κάποιους φαίνονται ότι έχουν καταντήσει κλισέ. Όπως το μονόγραμμα. Κ όμως, δεν είναι δυνατόν να μην ταξιδέψω κ να μην κολλήσω κάθε φορά που το διαβάζω. Χθες το βράδυ έβλεπα "Δυο Ξένους", τη σκηνή που είναι στην παραλία κ της το διαβάζει. Δεν ξέρω. Κόλλησα. Πάλι. Κάθησα κ το ξαναδιάβασα. Σκεφτόμουν αυτούς τους στίχους όλη τη μέρα. Κ σκεφτόμουν πόσο επίκαιρο είναι. Για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες τον κόσμο αυτόν αγάπη μου, να μιλώ για σένα κ για μένα.
Είναι νωρίς μες τον κόσμο αυτό μ' ακούς;
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς;
Σ' αγαπάω μ' ακούς;

Μόνο εσύ όλα εσύ κόκκινο φιλί

Δεσποινίς Νίνα, συνεχίζω αυτό που αρχίσατε...

Ρίχνω μια ευχή δεν ακούς κι όμως είσ' εκεί

Να σε αγγίξω έστω κ για μια στιγμή

πιάνω τη σιωπή και τη σπάω μα δεν είσ' εκεί

Κ κλαίω κ φωνάζω κ μετά ηρεμώ

κρίμα που να βρω λίγο φως να σ' ονειρευτώ

Δώσε μου μια ευκαιρία

πες μου κάτι απλό που να μοιάζει αληθινό

Έχω αρχίσει κ σ' ερωτεύομαι

Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί

Πότε θα το νιώσω?

μια γλυκιά μουσική μας κρατάει μαζί

Ο Αγγελάκας, οι Πυξ Λαξ, ή κ οι δύο?

Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί

Ίσως ό,τι πιο έντονο έχω νιώσει

όλα εσύ πάντα εσύ μόνο μόνο εσύ

Κ ίσως ό,τι πιο όμορφο έχω ερωτευτεί μέχρι τώρα

Ήρθες σαν γιορτή απίστευτο σε θέλω πιο πολύ

Εκείνο το μεσημέρι...

ήρθες σαν γιορτή κρυφακούν γύρω σου θεοί

Δεν υπάρχει όμως θεός

πες μου πού να βρω πιο γλυκό κομμάτι να σκεφτώ

Κ να μου πεις πάλι εσένα θα σκέφτομαι

πες μου κάτι απλό που να μοιάζει αληθινό

Σε θέλω

Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί

Άρχιζε κ γινόταν επικίνδυνο

μια γλυκιά μουσική μας κρατάει μαζί

Μη μας δέσει όμως

Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί

ΟΚ σε θέλω πολύ

όλα εσύ πάντα εσύ μόνο μόνο εσύ

Είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου

Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί...

Κ το ξέρεις!

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...

You are The Moon

Hope, expectation, Bright promises.

The Moon is a card of magic and mystery - when prominent you know that nothing is as it seems, particularly when it concerns relationships. All logic is thrown out the window.

The Moon is all about visions and illusions, madness, genius and poetry. This is a card that has to do with sleep, and so with both dreams and nightmares. It is a scary card in that it warns that there might be hidden enemies, tricks and falsehoods. But it should also be remembered that this is a card of great creativity, of powerful magic, primal feelings and intuition. You may be going through a time of emotional and mental trial; if you have any past mental problems, you must be vigilant in taking your medication but avoid drugs or alcohol, as abuse of either will cause them irreparable damage. This time however, can also result in great creativity, psychic powers, visions and insight. You can and should trust your intuition.

What Tarot Card are You?
Take the Test to Find Out.