There's nothing you can do that can't be done

Πάλι δεν ξέρω τι να γράψω. Εδώ κ μέρες είναι στο μυαλό μου σκέψεις κ πάλι νιώθω ότι δε μπορώ να τις βάλω εύκολα σε μια τάξη. Μπερδεύομαι. Απολογισμός της χρονιάς που που πέρασε? Κ θέλω κ δε θέλω. Δε θέλω γιατί ακόμα κι αυτό έχει γίνει cliche, τώρα που πλησιάζει η 31η Δεκέμβρη. Απ' την άλλη όμως είναι κάποια πράγματα που θέλω να εξωτερικεύσω με αυτόν τον τρόπο. Μέσα στη χρονιά που φεύγει έζησα σκηνικά απερίγραπτα, που πάντα ονειρευόμουν από μάκρια πως θα ήταν. Το πιθανότερο είναι να μην ξαναγίνουν, αν κ δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό με στενοχωρεί. Προτιμώ να έχω αναμνήσεις από κάτι ατόφιο κ όχι από μία σκιά του που προσπάθησε να το αναβιώσει. Εξάλλου υπάρχουν δεσμοί που το κρατάνε πάντα δυνατό.
Υπάρχουν πράγματα που θέλω να αφήσω μια για πάντα πίσω μου. Όπως οι ηλίθιες ανασφάλειες μου. Που έπαιξαν καλά το παιχνίδι τους αλλά για τελευταία φορά. Αν νικήσω κ τον ηλίθιο εγωισμό μου, τότε θα είμαι just perfect (Νίκη ετοιμάσου για νέα testακια ψυχανάλυσης). Δεν θέλω να διαγράψω τις ηλιθιότητες που έκανα, γιατί όταν διαγράφεις ξεχνάς κ όταν ξεχνάς επαναλαμβάνεις. Προτιμώ να θυμάμαι τα μαθηματάκια που πήρα (κ πάλι τυχερή στάθηκα) για να έχω το νου μου.
Κατάλαβα ότι οι αληθινοί φίλοι δεν είναι αυτοί που σου λένε αυτό που θες να ακούσεις, κ ότι το να μη συμφωνεί κάποιος μαζί σου δε σημαίνει κ ό,τι δεν σε καταλαβαίνει. Κατάλαβα πως πρέπει να ακούω τη διαίσθηση μου λίγο περισσότερο κάποιες φορές, κ όταν βλέπω ότι ξαφνικά ταιριάζω τόοοοοσο πολύ με κάποιον άνθρωπο, να κοιτάω πόσο ουσιαστικό είναι. Κ ότι το πιο σημαντικό σε μια φιλία είναι να μπορείς να καταλάβεις τον άλλο ακόμα κι όταν σκέφτεται διαφορετικά από σένα. Κ είμαι πολύ περήφανη που το κατάφερα κ το ένιωσα. Κ το καλύτερο μάθημα φιλίας το πήρα από τους φίλους μου στη σχολή, ειδικά από κάποιους που για να μη με πληγώσουν μπήκαν σε μια πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία, στην οποία ήταν αντίθετοι.
Για φίλους είπα, για μοναδικές εμπειρίες είπα, τι να λείπει άραγε... αυτό που λέει η Νίνα μάλλον: ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ!!!!!!!!
Αν υπάρχει κάτι που θέλω να κρατήσω από αυτή τη χρονιά είναι το ότι ερωτεύτηκα. Γιατί? Γιατί πίστευα πως ο έρωτας με αυτή τη μορφή δεν υπήρχε πια παρά μόνο στις σελίδες του εφηβικού μου ημερολογίου. Γιατί ένιωσα ξανά έντονα (η συναισθηματική ηρεμία δε με χαρακτηρίζει). Γιατί χαιρέτησα τον πάτο κ με πρόλαβα αυτή τη φορά πριν φτάσω, γεγονός που μου έδειξε ότι μεγάλωσα! Κ γιατί πιστέυω ότι το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μου αξίζει τον κόπο. Έκανα λάθη, έφαγα τα μούτρα μου κ πονάω ακόμα. Αλλά έμαθα. Κ προσπάθησα. Κ προσπαθώ ακόμα.

Κ μετά από όλα αυτά τα ωραία νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάω για ύπνο. Κοντεύει να ξημερώσει. Α! Από το νέο έτος θα κοιμάμαι κ θα ξυπνάω φυσιολογικές ώρες! Promise!

Με συνθήματα σκισμένα σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί

Αναρωτιέμαι γιατί να είναι τόσο άδικο? Γιατί? Γιατί δεν είμαι τώρα στην αγκαλιά σου? Δεν σε αγάπησα αρκετά? Δεν σε ερωτεύτηκα? Εγώ που προσπάθησα τόσο πολύ για σένα, που πιέστηκα, που έσπασαν τα νεύρα μου απ' την προσπάθεια να κερδίσω ένα σου χαμόγελο κ μια σου λέξη, τώρα γιατί να σε βλέπω να φιλάς άλλη?

coz everybody hurts sometimes

Πραγματικά δεν ξέρω τι να γράψω. Μάλλον ότι δεν έχω όρεξη για τίποτα. Τίποτα. Κενό. Μηδέν. Black. Έρχονται Χριστούγεννα. Αδιαφορώ. Τα φωτάκια στους δρόμους, η κλειστή πλατεία Συντάγματος λόγω της Παραμυθούπολης, το καινούριο δέντρο στο σαλόνι μου... είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν ένα κ το αυτό. Φέτος δεν ανυπομονώ για χριστουγεννιάτικα ψώνια στην Ερμού με τις κολλητές μου. Ούτε βάζω από το πρωί μέχρι το βράδυ το All I want for Christmas is you κ άλλα παρόμοια. Το σκουφάκι μου Αη Βασίλης style μάλλον θα μείνει στο συρτάρι φέτος. Κ μιας κ τον ανέφερα δε σκοπεύω να γράψω γράμμα. Ούτως ή άλλως το δώρο μου το έδωσε σε άλλο κοριτσάκι. Και τι να του ζητήσω? Να τελειώσει ο εφιάλτης? Να ξυπνήσω κ να έχει τελειώσει...

Μαύρη πέτρα

Για ΄κείνη που είχε έρθει
Ένα χλωμό Σεπτέμβρη
Μ' ένα άσπρο αμάξι
Έγνεψε ν' ανεβώ
Μ' έκανε να πιστέψω
Να βρω ζωή εκεί έξω
Δρόμο που βγάζει
Σ' ένα ανοιχτό ουρανό
Κι έριξε μαύρη πέτρα
Απ' την αρχή είπε μέτρα
Πριν να μετρήσεις τ' αστέρια δε γυρνώ
Καίγαν τα δυο της μάτια
Σα φλογερά πετράδια
Είναι για 'κείνη το τραγούδι αυτό
Για 'κείνη που είχε έρθει
Ένα χλωμό Σεπτέμβρη
Μ' ένα άσπρο αμάξι
Έγνεψε ν' ανεβώ
Μ' έκανε να πιστέψω
Να βρω ζωή εκεί έξω
Δρόμο που βγάζει
Σ' ένα ανοιχτό ουρανό
Πέρασαν καλοκαίρια
Φεγγάρια μεσημέρια
Του κόσμου η θλίψη
Μακριά μας πέρναγε
Για τέλος δε μιλούσε
Νόμιζα πως θ' αργούσε
Νόμιζα η τύχη
Αλλιώς θα το έγραφε
Κ εκείνη τώρα φεύγει
Ένα χλωμό Σεπτέμβρη
Μ' ένα άσπρο αμάξι
Σαν άσχημο όνειρο
Μ' έκανε να πιστέψω
Να βρω ζωή εκεί έξω
Δρόμο που βγάζει
Σ' ένα ανοιχτό ουρανό
Είναι για 'κείνη το τραγούδι αυτό